فردا صبح بیدار می‌شوم
و فراموش می‌کنم سال‌ها دوستت داشته‌ام
کنار پنجره می‌ایستم
به تماشای کودکانی که عادت دارند
هرصبح زنی سراغ کوچهء خوشبخت را از آن‌ها بگیرد
و با لبخندهای کوچکشان بگویند
تماشای آسمان
چشمان هیچکس را آبی نمی‌کند
لیلا کردبچه
اگر دست به قلم هستید و قصد به اشتراک گذاشتن نوشته‌هاتونُ دارید ما میتونیم کمکتون کنیم. فقط کافیه روی اینجا کلیک کنید!
باید آسمان را فراموش کنم امّا
منقار پرنده‌ای در حافظه‌ام باز مانده است
که نمی‌گذارد به چیز دیگری فکر کنم
نمی‌توانم
نمی‌توانم آوازش را نشان کسی بدهم
و امیدوارم لااقل تو بفهمی
اندوه آن پرندۀ غمگین دارد با من چه می‌کند
می‌خواهم همه‌چیز را فراموش کنم
می‌خواهم همّه‌چییییز را فراموش کنم
عمر بعضی خاطره‌ها امّا
از عمر آدمیزاد طولانی‌تر است
و بعید می‌دانم این چندروزۀ باقی
به درآوردن تکه‌های پوسیدۀ آن منقار
از حافظه‌ام
قد بدهد.
لیلا کردبچه
اگر دست به قلم هستید و قصد به اشتراک گذاشتن نوشته‌هاتونُ دارید ما میتونیم کمکتون کنیم. فقط کافیه روی اینجا کلیک کنید!
